Strona zrealizowana we współpracy ze Spectrum Marketing © 2019
SOLIDUM Kaczmarek Sp. J.
WARSZAWA * BEŁCHATÓW * J. GÓRA
Zdecydowana większość kredytów frankowych indeksowanych lub denominowanych do CHF była brana przez konsumentów. Ich sytuacja polepszyła się w ostatnich miesiącach, kiedy po orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Eurpejskiej z dnia 3 października 2019 roku w sprawie Państwa Dziubak (C-260-18) polskie sądy w bardziej przychylny sposób zaczęły spoglądać na wymierzone w banki pozwy osób prywatnych. W gronie frankowiczów jest jednak także całkiem spore grono przedsiębiorców, którzy umowy kredytowe podpisali w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą. Czy można unieważnić umowę kredytu zawartą przez przedsiębiorcę? Wyjaśniamy.
Różnice między konsumentem a przedsiębiorcą
Osoby prywatne, które przeciwko bankom wnoszą pozwy dotyczące umów kredytowych we frankach, powołują się na przepisy chroniące konsumentów. Znajdują się one w przepisach dyrektywy 93/13/EWG oraz w przepisach kodeksu cywilnego (art. 385-3853 k.c.) i chronią konsumenta przed nieuczciwymi zapisami w umowie.
Odnosząc się do powyższych słów, należy przede wszystkim stwierdzić, kiedy kredytobiorca jest uznany za przedsiębiorcę, a kiedy może powoływać się na prawa konsumenta. Definicja „konsumenta” została określona w polskim porządku prawnym w art. 22 kodeksu cywilnego. Na jej mocy „za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową”.
Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na słowo „bezpośrednio”, bo to właśnie bezpośredni związek z działalnością gospodarczą sprawia, że kredytobiorca zostaje uznany za przedsiębiorcę. Za konsumenta uznaje się natomiast osobę fizyczną, która dokonuje czynności prawnej niezwiązanej z działalnością gospodarczą, lub związaną, ale tylko pośrednio.
Czy przedsiębiorca może unieważnić umowę kredytową we frankach?
Przez długi czas istniało pesymistyczne przekonanie, że przedsiębiorcy nie mają szans w procesach kredytowych z bankami z uwagi na brak możliwości powoływania się na chroniące konsumentów zapisy dotyczące klauzul niedozwolonych. Przykładem na to, że przedsiębiorca wcale nie jest w tej sprawie skazany na porażkę, może być wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli z dnia 13 czerwca 2019, kiedy sąd uznał umowę między przedsiębiorcą a bankiem Raiffeisen za nieważną (I C 807/18).
Umowę kredytową w CHF między przedsiębiorcą a bankiem można zatem unieważnić. Kredytobiorca może powoływać się na podstawy prawne nieważności umów we frankach szwajcarskich, przede wszystkim na przekroczenie granic swobody umów z art. 353 kodeksu cywilnego oraz artykuł 69 ustawy o prawie bankowym. Może on również starać się udowodnić, że umowa kredytowa we frankach szwajcarskich posiada znamiona instrumentu finansowego.